Vanuit zijn keukenraam kijkt hij stiekem, zonder enige schaamte, naar haar. De buurvrouw. De kleine, slanke vrouw die aan de overkant van de straat woont. Ze loopt haar oprit op, met een enorme vuilnisbak die ze mee probeert te slepen. Het kost haar moeite, dat zie je. Hij is bijna net zo groot als zijzelf. Haar huid is bleek, ongezond bleek. Haar donkere haar is opgestoken in een rommelige knot. Maar ze is prachtig. De zon begint al onder te gaan. Die laatste gouden zonnenstralen die vallen op haar huid staan haar ontzettend goed.
Als haar vuilnis eindelijk op de stoep staat, staat ze even stil bij de laatste sprankjes zonlicht die uitdoven.
De volgende avond, wanneer hij zijn hond uitlaat, ziet hij dat de lichten aan de overkant nog aan zijn. Van de buurvrouw. Terwijl zijn hond zich inspant om zacht gezegd een grote boodschap te doen, werpt hij een blik op de vuilnisbak van zijn buurvrouw. Plotseling voelt hij een sterk verlangen. Hij doet zijn zaklantaarn uit en haalt de reflecterende muts van zijn hoofd en laat de muts op de grond liggen.
Hij loopt voorzichtig de straat over, alsof hij probeert een slapend kind niet wakker te maken, en nadert de vuilnisbak van zijn buurvrouw. Dit is ziekelijk. Ik weet niet eens hoe ze heet.
Toch haalt hij het deksel eraf en kijkt erin. Het dunne licht van de straatlantaarn verlicht een keurig gesloten zwarte zak. Het heeft niet de karakteristieke zoete, bedorven kleine die hij associeert met vuilnis. Stiekem kijkt hij rond en maakt een klein scheurtje in de zak. Hij weet niet zeker wat hij ziet, maar het ziet er medisch uit. Alles is van plastic of glas, een zakje of een flesje of een buisje, en gelabeld met gevaarstape.
God, wat ben ik toch een eikel. Ik ben net een stalker. Hij roept zijn hond en loopt snel terug naar zijn huis.
De weken gaan voorbij, en hij mert op dat zijn buurvrouw steeds zwakker wordt. Je ziet dat het haar steeds en steeds meer moeite kost om het afval naar de afvalbak te slepen. Ze is duidelijk ziek. Haar bleke huid, magere gestalte en het medische afval in haar vuilnisbak lijken het overtuigende bewijs te zijn.
Hij blijft kijken.
Het is weer vuilnisavond, en hij is vastbesloten om het juiste te doen. Hij zal haar vuilnis naar de stoep slepen en aanbieden om het vanaf nu elke dinsdag te doen.
Als hij bij haar voordeur komt, valt het hem op hoe anders haar huis is dan de andere huizen in de straat. Haar huis is bedekt met eeuwenoude klimop en heeft de uitstraling van een eng, afbrokkelend klooster.
Ze doet de deur open voordat hij zelfs maar heeft geklopt en hij bekijkt haar met verwondering. Ze is mooi. Zo mooi. Haar blozende gezicht, grote wijde ogen en warme uitstraling… Er is een klein vlekje van wat lijkt op rode saus in de hoek van haar lippen. Ze was vast midden in het avondeten. Ze nodigt hem uit naar binnen.
Hij staat op het punt om zijn aanbod te doen als hij haar naar binnen volgt. Ondertussen kan hij dat gevoel niet ontkennen. Dat verlangen is er weer.
Hij begrijpt niet wat er gebeurt, maar ineens pakt hij haar hand. Het vervult hem met een overweldigende warmte. Hoe reageert ze? Wilt zij dit ook? Voelt zij ook wat ik voel? Waarom vraagt ze me anders meteen naar binnen.
Hij heeft haar hand vast. Ze kijkt ernaar. Het is even stil. Ze voelt koud.
Na een paar seconden zegt ze: ‘Ik wil je’.
Ik schrik ervan. Ze voelde het dus ook. Nog met de handen vast, trekt ze hem naar haar woonkamer. Naar de bank. Ze laat duidelijk merken dat ik op de bank moet gaan zitten. Ze gaat bovenop me zitten en pakt stevig mijn hoofd vast. Ze is wilder dan ik me had voorgesteld.
Haar robijnrode lippen bewegen tussen zijn mond, zijn hals en glijden vervolgens naar beneden over zijn borst tot ze zijn kloppende erectie bereiken. Ze plaagt en bijt, knijpt en zuigt. Er is iets hongerigs in de manier waarop ze met hem omgaat, maar hij vindt het geweldig. Dit is alles waar hij de hele tijd naar verlangt heeft.
Ze maakt hem gek, helemaal gek. Hij kan het niet meer aan en voelt een vlam van vuur door zijn hele lichaam. Hij bereikt een hoogtepunt met de intensiteit van een zware epileptische aanval. Hij probeert alles te begrijpen, wat is er gebeurd? Waar ben ik?
Hij zit in zijn rolstoel uit het raam te staren, zijn trouwe hond aan zijn voeten. Het verlaten huis aan de overkant van de straat staat te koop.
Hij realiseert zich dat hij weer aan het dagdromen was. Zoals elke dinsdag avond, de afvalavond. Was er maar een buurvrouw. Bestond ze maar echt…
